اولین باری که با گروهی از دوستان فیس بوکی، قراری گذاشته بودیم؛ اومده بود. خجالتی بود و کم حرف. برعکس من که انگار همه رو می شناختم و محیط مجازی و حقیقی برام خیلی فرقی نداشت. پونزده، بیست نفر شدیم و وسطی بازی کردیم. از دختر بچه راهنمایی تا پیرمرد جمع که من بودم با بیش از 40 سال سن. اون تو بازی نیومد. وایساد به تماشا. بین 30 -40 نفر تماشاگر دیگه. شام رو کنار همدیگه خوردیم و دستاشو تو دستام فشردم و خداحافظ. شب که فیس بوک رو باز کردم یه نفر درخواست دوستی داده بود که عکس پروفایلش یه پینوکیو بود. به اسمش دقت کردم. وحید. خانومی! این آقا وحید رو می شناسی؟ آره دیگه! همونی بود که .
اینجوری دوست شدیم. متن می نوشتم و پست می ذاشتم؛ لایک می کرد. پست هایی که می ذاشت رو می دیدم. اغلب کل کل فوتبالی و شیطنت و . بود.
مدتی پیش شنیدم که حال و روزش خوب نیست. چی شده؟ بیمارستان؟ آی سی یو؟ آخه چرا؟ کلیه هاش پس زده؟ مگه پیوندی بود؟
از نوجوونی درگیر دیابت تیپ یک شده بود. ظرف ده سال تو دوره دبیرستان و دانشگاه، پرهیز نکرده بود و شور و انرژیش بر بیمار بودن غلبه کرده بود و نتیجه ی اون، تخریب شدید اندام های داخلی بود. کلیه اش رو 13 سال پیش پیوند زده بود و حالا بعد این همه وقت، کلیه ها پس زده بود. دیالیز. فشار خون بالا. تشنج و . تشنج که کرده بود، چند تا از مهره های ستون فقراتش شکسته بودن. کی فکر می کرد این همه دارویی که تو این سالها گرفته تا این حد استخونها رو پوک کرده؟
وحید تو بیمارستان بستری بود. شاید سه ماهی شد. دستاورد این مدت، کمتر بهبود بود و بیشتر عوارض جدید مثل زخم بستر و .
امروز خبر رفتنش به من رسید. سنگینم. سنگین. سختمه اما هر جور شده دوباره والش رو تو فیس بوک باز می کنم. عکس پینوکیو در حال خندیدن. با هزار رنگ و لعاب. غرق توضیحی می شم که زیر عکس پینوکیو نوشته:
-----------------------------------------------------------------------------
پینوکیو
خصوصیت پینوکیو دقیقا بر اساس زندگی همه ماست.
تکه چوبی که بود و نبودش مهم نیست،نجاری از سر شیطنت یا شاید عشق با این چوب ور میرود و از آن عروسکی میسازد.
عروسک بی آنکه خودش بخواهد حیات میابد و چیزی که برایش مهم میشود،آدم شدن است یعنی همان کمال و سعادت !!!
مدتی با روباهان مکار و فرشتگان مهربان است و گاهی در دریا میرود و گاهی هم خر میشود
به نظرم زندگی من خیلی شبیه زندگی پینوکیو شده و از بدو تولد تا امروز،هر بخشی از زندگیم شبیه یکی از داستان های پینوکیو است.
. . .
مخصوصا این روزها یاد آن قسمتی میوفتم که پینوکیو در جمع خران رفت و کم کم خر شد
من هم در این جامعه دارم با مردم همرنگ میشوم،هرچه زور میزنم توانایی شنا بر خلاف این جریان را ندارم .
اما .
نمیدونم چه لذتی داره این دروغ که بعضی ها دو دستی بهش چسبیدن! که ترس و استرس لو رفتنش رو به هر قیمتی میخرن! که انگار اگه یه بار دروغ نگن روزشون شب نمیشه! که انگار اگه راستشو بگن نظم و نظام تمام سیارات بهم میریزه و کار منظومه ی شمسی مختل میشه که اینجوری به ادامه دادنش اصرار دارن و پافشاری میکن!
نمیدونم شمایی که دارین اینا رو میخونین دقیقاً چه جور آدمی هستین؟! یه دروغگوی حرفه ای؟! یه راستگوی بی کلک؟! یکی که فقط مهم براش پیش رفتن کاراشه حالا اگه با دروغ هم باشه عیبی نداره و چه بسا که به خودش بخاطر دروغ کارسازش آفرین هم بگه؟!! یا از اونایی هستین که ترجیح میدین هیچی نگن تا دروغ هم نگن؟
اما منی که دارم مینویسم خوب میدونم که کی هستم و چی هستم! میدونم که خیلی وقتا پیش اومده که دروغ گفتم! که بعد از گفتنش حس بدی بهم دست داده! احساس خوشایندی بهم دست نمیده! که دلم نمیخواد تو موقعیتی قرار بگیرم که مجبور بشم دروغ بگم! که اگه قرار بگیرم نمیدونم چی کار میکنم؟!
حالا چه من و شمایی که اینجوری هستیم و چه شمایی که یه جور دیگه ای هستین،
وقتی با یه آدم برخورد میکنین
وقتی پای صحبتش میشینین
اولین تصوری که تو ذهنتون نسبت به خودش و حرفاش میگذره، چیه؟! فرضتون بر اینه که داره راست میگه مگر اینکه ضد و نقیضی تو حرفاش پیدا کنین و خلاف فرض بهتون ثابت بشه؟! یا مبنا رو بر دروغگوییش قرار میدین و دنبال نشونه ای برای اثبات صحت و حقیقت حرفاش، میگردین؟!
در یک کلام از دید اجتماعی شما ، مردم بیشتر دروغگویند یا راستگو؟! گوش شما چطور؟! بیشتر عادت به شنیدن دروغ داره یا راستی؟!
ولی از همه این حرفها که بگذریم اینو بدونیم که "پینوکیو" با همه کاراش آخر سر "آدم" شد
سعی کنیم آدم بمانیم و آدم باشیم .
فکر کنم توضیح برا عکسم کافی بود.
همیشه شاد باشید و از زندگی تون لذت ببرید و مثل آدم زندگی کنید.
رو ,تو ,دروغ ,پینوکیو ,یه ,زندگی ,بود و ,و از ,شمایی که ,که اینجوری ,رو می
درباره این سایت